Wu Ming-yi

Wu Ming-yi (1971–) to tajwański pisarz, ilustrator, eseista, podróżnik, wykładowca akademicki oraz aktywista klimatyczny. I nawet powyższe wyliczenie nie wyczerpuje wszystkich obszarów jego różnorodnej działalności. Słowem: jest to człowiek renesansu, albo 八方美人, osoba wszechstronnie utalentowana. Wu Ming-yi przyszedł na świat i wychował się w Republice Tajwanu. Ukończył studia marketingowe na Fu Jen Catholic University, po czym doktoryzował się w obszarze literatury chińskiej na National Central University, jednej z wiodących tajwańskich uczelni badawczych. Jako pisarz zadebiutował w 1997 roku. Na przestrzeni trwającej od przeszło dwudziestu pięciu lat kariery literackiej wydał kilka powieści, zbiorów opowiadań i esejów. Jego utwory spotkały się z uznaniem nie tylko czytelników w Republice Tajwanu czy ChRL, ale również odbiorców nie-sinofonicznych, i obecnie autor ten zaliczany jest do grona kultowych twórców współczesnej literatury światowej. Wielokrotnie był też nagradzany. Jest laureatem m.in. Taiwan Literature Award oraz Nagrody Literackiej im. Liang Shih-chiu, a także sześciokrotnym laureatem Open Book Award, przyznawanej przez tajwański dziennik „China Times”. W 2018 roku jego powieść Dānchē shīqiè jì (chiń. 單車失竊記; Skradziony rower) w tłumaczeniu Darryla Sterka została nominowana do International Booker Prize. Od 2000 roku związany jest zawodowo z National Dong Hwa University, gdzie wykłada literaturę chińską oraz pisanie twórcze. W pracy akademickiej zajmuje się przede wszystkim rekonstrukcją historii rozwoju chińskojęzycznej literatury ekokrytycznej.

W swojej twórczości Wu Ming-yi podejmuje przede wszystkim tematykę przekształceń środowiska, zmian klimatycznych i interwencji człowieka w świat natury, zwłaszcza w aspekcie eksplorowania peryferyjności oraz ponownego odkrywania pamięci lokalnej. Autor przekracza wewnątrzpowieściowe ramy realizmu, kreując świat przedstawiony, w którym ludzie i zwierzęta zachowują się w nieprzenikniony, zaskakujący sposób. Jest piewcą pięknego Tajwanu, który trwa w trójstronnym sojuszu kohabitacyjnym między człowiekiem, fauną i florą. Jego utwory obfitują w żywe, kwieciste opisy naturalnego porządku, z założeniem, że ludzie są tegoż porządku integralną częścią i przyrodzonymi spadkobiercami. Sięgając po rodzime legendy i wierzenia rdzennych mieszkańców swojej ojczyzny, autor problematyzuje tajwańską tożsamość – nie tylko w kontekście wielkiej polityki, ale także, a może przede wszystkim – w kontekście głębokiego humanizmu. Równocześnie nawołuje do przełamania zawężonej, jednostkowej wizji na rzecz otwarcia się na metapoziom percepcji, zwłaszcza w wymiarze przewidywania długofalowych skutków własnych działań. Jego unikalna wizja świata spotkała się z uznaniem wielu współczesnych autorów, między innymi Ursuli Le Guin, która wielokrotnie chwaliła moc jego wyobraźni. Wu Ming-yi swoje dzieła traktuje holistycznie, jako złożony projekt artystyczny, którego ramę wypełnia tworzywo tekstu, oprawy graficznej i pracy introligatorskiej. Tym samym, samodzielnie projektuje także okładki swoich książek oraz tworzy do nich ilustracje.